Dag 154 Levenskunst

kweenie

Bij het proces van art journaling, is het de bedoeling dat ik werk met wat zich aandient.
Dat kan een beeld zijn, of een woord of een zin,
een emotie, een gevoel... of alles door mekaar heen...
wat ik dan verwarring zou noemen...
En dat was het vandaag ook wel een beetje.
Ik begon de ochtend met een wandeling... 
en dat beloofde niet veel goeds, voor mijn gevoel.
Ik zag de takken van de bomen haastig heen en weer wiebelen,
en dat heeft een duidelijke weerslag op hoe ik me voel. 
Gezien de weersvoorspelling, werd het er niet beter op...
Mijn citaat 'levenskunst ontstaat niet uit noodzaak, wel uit verlangen', 
zou me ook parten spelen. 
Want wat is levenskunst, voor iemand die alleen al van veel wind onrustig wordt?
'Verlangen', dat is duidelijk... 
Ik wil van de onrust af. De wind moet gaan liggen, en stil worden... dan kan ik dat ook.
Ik startte met het schilderij van de dag.
Er kwam een hoofd.
Dat bracht geen klaarheid, geen duidelijkheid. 
Het was androgyn.
Ik kon niet uitmaken of het een man of een vrouw was.
Het was eerder onbestemd, net zoals ik me voelde.
Iedere penseelstreek leek verkeerd terecht te komen.
Geen enkele klad verf deed wat hij moest doen.
Ik kon stoppen... Natuurlijk.
Of de uitdaging blijven aangaan, vooral met mezelf dan, om er toch iets van te maken.
Ik ging door. 
Ik kwam mezelf wel een aardig aantal keren tegen...
Het schilderij hierboven is het einde van een dag worstelen met mezelf.
Het lijkt in de verste verte niet op het begin ervan.
Dat hoeft ook niet.
Sommige dagen zijn een moeizaam leerproces.
Op andere dagen gaat alles vanzelf.
Hiermee omgaan.
Da's een hele les op zich.
Als je worstelt, veel succes, en goede moed.
Als het vanzelf gaat, veel succes, en geniet er vooral van...

💜