Dag 155 Op de step

Onderweg

Goedemorgen iedereen.
Dat was me nogal een klap, gisterenochtend om kwart over zes... Hier toch...
Hagel, bliksem en gedonder... en die wind... Pff...
Echt geen weer om een hond door te jagen, laat staan dat ikzelf zou buitenkomen.
Ik heb me gedeisd gehouden... en nu gaat het weer iets beter.
Ik heb mijn step van stal gehaald...
'Op de step, op de step, ik ben zo blij dat ik hem heb...'
voel ik me de koning te rijk...
Rijk, ja, rijk...
Ware rijkdom zit vanbinnen natuurlijk, die valt niet eens op.
Maar ik dacht zo, ik ga een toertje doen, 
langs de huisjes en ik ga iedereen eens in de bloemetjes zetten...
Ik heb er niet zo veel, dus één bloempje per voordeur, 
daarmee wil ik het doen.
Want er zijn mensen die echt wel een bloemeke verdienen,
omdat ze ongemerkt en onopvallend, anderen helpen,
of voor iemand zorgen, of veel zorg dragen voor de plantjes en de diertjes...
Ik ben daar dankbaar voor.
Dat doet deugd aan mijn hartje...
en mijn zieltje ook, geloof ik... al weet ik niet zo goed waar dat ergens zit.
Enfin...


Ik ga er eens in vliegen...
De tocht van de dankbaarheid...
Dat klinkt toch niet slecht, al zeg ik het zelf... 
het moet niet altijd naar Compostella zijn hé...
Eens dankjewel zeggen...
is soms al meer dan genoeg,
om iemand een beetje gelukkig te maken...
Dankjewel,
om de tijd te nemen,
om te lezen...
Merci...
En... de deur opendoen als ik aanbel hé...

💚