 |
Briljant |
Het
meisje heeft een grote kinderdroom gekoesterd.
Zoals
zo veel van haar leeftijdsgenootjes wou ze prinsesje worden.
‘Ik
ga met een heel mooie slanke prins met zwart haar en blauwe ogen trouwen’, zei
ze steeds… Bijna tot vervelens toe… Alsof het bij haar thuis niet goed was…
Op
een dag was het zover.
Zonder
ook maar een ogenblik te moeten nadenken, en zonder haar koffertje met
bijzondere spulletjes op te pikken (dat altijd klaar stond onder haar bed omdat
ze niet wist wanneer het moment zou komen), sprong ze in de krachtige arm van
een donkere man op een wit paard, die haar in één ogenschijnlijk moeiteloze
beweging, op zijn schoot tilde, en in volle galop samen met haar over de
zanderige oprit, diep in de horizon verdween.
Weg
was ze… Ze begreep het niet goed. Alles ging razendsnel… Waar was ze nu toch
aanbeland, vroeg ze zich een beetje overweldigd af.
Ze
stond in een tuin met prachtige bloemen, maar er waren rondom rond ook
vreselijk hoge muren en er was nergens een deur, een raam, een poort… Geen
uitgang te vinden.
De
mooie prins was ook nergens te bespeuren. Het witte paard was er ook niet.
Er
waren alleen die roze bloemen, die ze niet herkende qua soort… en ze kende er
heel wat.
Ze
draaide om haar as rond, als een tol, om en om… Er waren geen vogels, geen
vlinders, geen geluid… Niks. Er was zelfs geen gras, geen onkruid…
Als
een pudding zakte ze van moedeloosheid in mekaar…
Ze
voelde al een zilte traan in haar linkse ooghoek prikken…
Toen
ze die wou wegdeppen, omdat huilen niks voor haar was, streek ze met haar hand
over haar haren… Er stond iets op haar hoofd, het leek wel metaal, en het woog
als lood…
Ze
peuterde het ding uit haar haar en in haar beide handen hield ze een
oogverblindende gouden kroon, met pieken en briljanten bezet…
Ze
barstte in tranen uit… ze liepen in dikke, woelige stromen over haar van
vermoeidheid blozende wangetjes…
‘Is
dit het? Is dit prinses zijn? Nee toch…’
Ze
zuchtte en zuchtte en bij elke zucht prevelde ze ‘ach was ik maar bij moeder
thuis gebleven’…
Ik
wens je nog een fijne dag.
Dikke knuffel
Dikke knuffel
💜
Dag Claudine, in illusie geloven...dat zegt me wat. Het meisje vluchtte, ook dat herken ik...het helpt niet, wat moet zal toch...ooit. Denk ik. Maar wat als ze niet op de vlucht ging? Was het dan wel mooi geweest. Wie zal het zeggen?? Wellicht volgt het antwoord wel...als we het niet verwachten. Of toch niet? Pff, lastig.
BeantwoordenVerwijderenDikke knuffel, Neste
Ja, die zoektocht naar antwoorden, roept vaak alleen maar meer vragen op... Dikke knuffel...
VerwijderenHallo Claudine, 'Het gras lijkt altijd groener aan de overkant...'...en toch, de realiteit blijft voor iedereen ontdekken en doorgaan, in eigen kracht durven geloven, schijn en illusie doorprikken...doorgaan, al is het soms met loodzware schoenen...in het dal bloeien de mooiste bloemen'...Groetjes Phil
VerwijderenDa’s mooi verwoord Phil. Merci.
Verwijderen